Son Akşam Yemeği Tablosu: Sanatın Efsanevi Sahnesi

Son Akşam Yemeği tablosu, dünyanın en ünlü sanat eserlerinden biridir. Santa Maria delle Grazie, Milano, İtalya’nın duvarında bulunan büyük bir fresk tarzı resim. Yaş sıva yerine kuru duvara boyandığı için gerçek bir fresk değildir. Ne yazık ki, kullanılan araç nedeniyle, iş boyandıktan hemen sonra bozulmaya başladı. Bu nedenle, yıllar içinde onu restore etmek ve korumak için çok sayıda restorasyon girişiminde bulunuldu. Tamamlanması üç yıldan fazla sürse de, Leonardo da Vinci aslında üzerinde sürekli çalışmadı.

Kayıp ve güvenilmez kayıt tutma nedeniyle kimse kesin başlama tarihini bilmiyor. Leonardo’nun eserleri, incelikleri, gizli anlamları ve sanatsal çekicilikleri nedeniyle eleştirmenleri ve kitleleri her zaman etkilemiştir. Bununla birlikte, eserlerinden bazıları kült statüsüne ulaştı. Sayısız yoruma yol açtı ve sanat ve kültür sahnesinde büyük bir etki bıraktı. Maestro’nun bu tür efsanevi dini sanat eserlerinden biri de Son Akşam Yemeği tablosu’dur.

Leonardo da Vinci Kimdir?

Leonardo da Vinci (1452 – 1519) bir İtalyan bilge ve dahiydi. Yüksek Rönesans döneminde bir sanatçıydı. Bu süre zarfında ünlü bir ressamdı, ancak çalışmalarının diğer yönleri, örneğin botanikten astronomiye kadar farklı konulardaki defterleri ve çizimleri gibi çağlar boyunca devam etti. Da Vinci’nin sanatı, aralarında ünlü Mona Lisa (c. 1503), Vitruvius Adamı (c. 1490) ve The Last Supper (c. 1495 – 1498) gibi dünyanın en popüler başyapıtları arasındadır.

Son Akşam Yemeği Tablosu ve Hikayesi

15. yüzyılın sonlarında oluşturulan bu duvar resmi, 1495’te çalışmaya başlandıktan 3 yıl sonra tamamlandı. Milano’nun Santa Maria delle Grazie Manastırı’nda bulunan bu resim, da Vinci’nin en ikonik tablolarından biri olarak selamlanıyor. Orijinal tablo 4.6 metre x 8.8 metre (15 ft x 28.8 ft) boyutlarındadır. Konu, İsa ve havarilerinin Yahuda tarafından ihanete uğramadan önce yedikleri son yemektir. Tablo aslında Hıristiyan Yeni Ahit‘te anlatılan olayın görsel bir yorumudur.

İsa onlardan birinin kendisine ihanet edeceğini açıkladıktan sonra havarilerin tepkisini tasvir ediyor. Leonardo da Vinci’nin Son Akşam Yemeği tablosu (Cenacolo Vinciano), dünyaca ünlü tablolar arasındadır. Ayrıca bu sanat eseri, Ludovico il Moro hükümeti altında 1494 ile 1498 yılları arasında boyanmıştır. Ve İsa ile havarileri arasındaki son “akşam yemeğini” temsil etmektedir.

Tablonun Yaratılış Hikayesi

Bu eşsiz eseri yaratmak için Leonardo, sonsuz sayıda hazırlık skeci yaratan kapsamlı bir araştırma yaptı. Leonardo, yemekhanenin duvarındaki sahneyi “kuru” boyayarak geleneksel fresk boyama yöntemini terk eder. Sanatçının figürleri değerli ayrıntılar da dahil olmak üzere çok daha gerçekçi bir şekilde yapmak istediğini gösteren altın ve gümüş folyo izleri bulundu. Tamamlandıktan sonra, tekniği ve çevre faktörü, sayısız restorasyon geçirmiş olan fresklerin nihai olarak bozulmasına katkıda bulunmuştur.

En son restorasyon 1999’da tamamlandı. Ve orijinal renkleri mümkün olduğunca yakın hale getirmek ve freskleri restore etmek için önceki girişimlerde uygulanan boya izlerini ortadan kaldırmak için çeşitli bilimsel yöntemler kullanıldı. Ayrıca dünyanın en ünlü tablosu‘da da Vinci’ye aittir. Evet o tablo Mona Lisa’dır. Mona Lisa tablosu ve hikayesi hakkında sitemizde bulunan makaleyi okuyabilirsiniz.

Son Akşam Yemeği Tablosunun Arka Planı

1463 ve 1483 yılları arasında, kraliyet ailesi Dominik manastırı Santa Maria delle Grazie’yi (Kutsal Meryem Ana) inşa etti. Vebaya karşı korunabilmeleri için Grace’lere adanmıştı. Kısa bir süre sonra, manastır, Sforza ailesinin türbesini barındırmak için görkemli bir tribün eklenmesiyle dönüştürülmüştür. Görünüşe göre Sforza ailesi, yüzyıllar boyunca cesur ve zengin itibarlarını nasıl koruyacaklarını tam olarak biliyorlardı. Rönesans’ın bir başka efsanesi tarafından inşa edilen bu güzel manastırın, Son Akşam Yemeği tablosu gibi önemli bir eseri barındırmaya değer bir mesken olduğunu biliyorlardı.

Havarilerin İhaneti

Manastırın yemekhanesinde, keşişlerin yemek yemek için bir araya geldiği kafeteryada bulunan ünlü sanat eseri, İncil’deki İsa’nın on iki havariden biri olan Yahuda tarafından ihanete uğrama hikayesini anlatıyor. Tablo özellikle, İsa’nın güneş doğmadan önce havarilerden birinin kendisine ihanet edeceğini söylemesinden saniyeler sonra havarilerin tepkisini gösteriyor. Bu konu, 15. yüzyıl İtalya’sındaki manastırların ve diğer kutsal yerlerin yemekhane duvarları için oldukça popüler bir görsel seçimdi. Ancak da Vinci’nin versiyonu diğerlerinden daha uzun sürdü ve onları gölgede bıraktı.

Keşişler, büyük olasılıkla, barışın son anlarında İsa’ya daha yakın hissettikleri için, toplanıp tabloyla yemek yemekten keyif aldılar. Santa Maria delle Grazie yemekhanesinde yemek yemekten keyif almalarının bir başka nedeni de, resmin katıksız derinliği ve perspektifinin o kadar kesin olması ki, salonun Son Akşam Yemeği‘nin bir uzantısı gibi görünmesi bile olabilir. Belki de kendilerini, İsa’yı uyarmak için ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştılar. Aynı dehşet verici duygularla Havariler arasındaymış gibi hissettiler.

Tabloda Resmedilen Duygular

Son Akşam Yemeği tablosu zaman içinde belirli bir anı tasvir eder. İsa’nın havarilerine içlerinden birinin güneş doğmadan önce ona ihanet edeceğini söylemesinden sonraki ilk birkaç saniyeyi gösterir. 12 adam, haberlere farklı derecelerde korku, öfke ve şok ile tepki veren üç kişilik küçük gruplar halinde tasvir edilmiştir. Resme soldan sağa doğru bakıldığında:

• Bartholomew, James Minor ve Andrew üçlü ilk grubu oluşturuyor. Hepsi şaşkın, Andrew ellerini “dur” işaretiyle kaldıracak kadar.
• Bir sonraki grup Yahuda, Petrus ve Yuhanna’dır. Yahuda’nın yüzü gölgede ve elinde belki de gümüşün Mesih’e ihanet ettiği için aldığı Peter gözle görülür bir şekilde kızgındı. Ve kadınsı görünümlü John bayılacak gibi görünüyor.
• Mesih merkezde, fırtınanın ortasındaki sakinlik.
• Sırada Thomas, James Major ve Philip var. Thomas açıkça tedirgin, James Major şaşkına döndü ve Philip açıklama arıyor gibi görünüyor.
• Son olarak, Matthew, Thaddeus ve Simon, üç figürden oluşan son grubu oluşturur. Matthew ve Thaddeus açıklamalar için Simon’a döndü, ancak kolları Mesih’e doğru uzandı.

Son Akşam Yemeği Tablosu Sembolleri ve Anlamları

Bu resimde alegori ve imalarla dolu pek çok başka sembol var.

Tuz dökmek

Bu yıpranmış orijinalde zar zor tanınabilen, Judas’ın sağ kolunun hemen yanında devrilmiş bir tuz kabı. 16. yüzyılda dökülen tuzun kötü bir alamet olduğu biliniyordu.

İsa’nın Portresi

On iki öğrenci onun dehşet verici haberine çılgınca tepki verirken, İsa sakince merkezde oturuyor. Sanatçı vücudunu eşkenar üçgen, ilahi olana bağlı uyumlu bir şekil olarak çizer.

Phillip’in Sorusu

İncil hikayesinde, İsa’nın sağındaki üç figür olan Philip, “Rab, ben miyim?” Diye soruyor. Bu sebeple Phillip’in kendisini işaret ettiğini görebilirsiniz. İsa, “Elini benimle tabağa daldıran, bana ihanet edecek” diyerek yanıt verdi. Sofrada yemek için uzanan ellere baktığınızda, İsa ve Yahuda’dır. İsa şaraba, Yahuda ekmek için uzanır.

Thomas’ın Parmağı

İsa’nın sağındaki bir figür, işaret parmağını uzatan Thomas’tır. Bu, İsa’nın ölümden dirildiği hikayenin bir kısmına bir göndermedir. Bu nedenle Tanrı’nın oğlunun birdenbire yeniden yaşamasından kuşku duyan Thomas, parmağını yanağına koyar.

Son Akşam Yemeği Tablosu ve Peter’ın Bıçağı

İsa’nın solundaki üç figür, daha sonra İsa’nın tutuklanmasını durdurmak için bir askerin kulağını yaralayacak olan Petrus’tur.

Yahuda

On iki havariden, yüzü neredeyse tamamen gizlenmiş, gölgelerle örtülü olan tek kişi Yahuda’dır. Bu, özellikle her yüzün duygularından hareket eden bir resimde ilginçtir. O zaman da Vinci’nin “ruhun hareketini” resmetme çabasıyla ilgili olarak düşünün. Bir eli ekmeğe uzanırken, diğer eli para dolu bir keseyi kavrarken, diğer eli, İsa’nın kimliğini düşmanlarına açıklamak için otuz parça gümüş ödediğinde ima eder.

Son Akşam Yemeği’nde Mecdelli Meryem miydi?

“Son Akşam Yemeği”nde, İsa’nın sağ kolundaki figür, kolayca tanımlanabilen bir cinsiyete sahip değildir. Kel, sakallı veya görsel olarak “erkeklik” ile ilişkilendirdiğimiz herhangi bir şey değil. Aslında, kadınsı görünüyor. Sonuç olarak, bazı insanlar (“Da Vinci Şifresi“ndeki romancı Dan Brown gibi), Da Vinci’nin John’u değil, Mary Magdalene’i tasvir ettiğini öne sürdüler. Leonardo’nun Magdalalı Meryem‘i tasvir etmemesinin çok iyi üç nedeni var.

Mecdelli Meryem Son Akşam Yemeği’nde Değildi

Etkinlikte bulunmasına rağmen, Mecdelli Meryem dört İncil’in hiçbirinde masadakiler arasında yer almıyordu. İncil hesaplarına göre, rolü küçük bir destekleyiciydi. Ayaklarını sildi. John, diğerleriyle birlikte masada yemek yerken tanımlanır.

Da Vinci’nin Onu Orada Resmetmesi Bariz Bir Sapkınlık Olurdu

15. yüzyılın sonlarında Katolik Roma, rekabet halindeki dini inançlar açısından bir aydınlanma dönemi değildi. Engizisyon 12. yüzyılın sonlarında Fransa’da başladı. İspanyol Engizisyonu 1478’de başladı ve ” Son Akşam Yemeği tablosu “nun resmedilmesinden 50 yıl sonra, Papa II. Paul Roma’da Kutsal Engizisyon Cemaati’ni kurdu. Bu görevin en ünlü kurbanı 1633’te Leonardo’nun bilim adamı arkadaşı Galileo Galilei’ydi. Leonardo her konuda bir mucit ve deneyciydi. Bu nedenle hem işverenini hem de Papa’sını gücendirme riskini göze almak onun için gözüpeklikten daha kötü olurdu.

Leonardo, Kadınsı Erkekleri Boyamasıyla Tanınırdı

Leonardo’nun eşcinsel olup olmadığı konusunda tartışmalar var. Öyle olsun ya da olmasın, kesinlikle erkek anatomisine ve genel olarak güzel erkeklere kadın anatomisinden veya kadınlardan daha fazla ilgi gösterdi. Defterlerinde uzun, kıvırcık bukleleri ve mütevazi bir şekilde mahzun, ağır kapaklı gözlerle tamamlanmış, oldukça şehvetli genç erkekler var. Bu adamlardan bazılarının yüzleri Yuhanna’nınkine benziyor. Buna dayanarak, Da Vinci’nin havari John’u Mary Magdalene’i değil, Mesih’in yanında bayılarak resmettiği açık görünüyor. “Da Vinci Şifresi” ilginç ve düşündürücü. Bununla birlikte, Dan Brown tarafından tarihsel gerçeklerin çok ötesine geçen biraz tarihe dayanan bir kurgu ve yaratıcı bir hikaye.

Zamanın Testlerine Dayanmak

Son Akşam Yemeği tablosu, Hıristiyan sanatında ünlü bir sahneyi – İncil’deki Son Akşam Yemeği’ni – boyayan ve tasvir eden en iyi Rönesans sanatçılarından biri olan Leonardo da Vinci’nin beceri ve hassasiyetinin bir kanıtıdır. Ayrıca Son Akşam Yemeği tablosu, bir tablonun yaşayabileceği ve muhtemelen yaşamaması gereken hemen hemen her şeyi yaşamıştır.

Bozulma, yıkım, sayısız restorasyon ve bitmeyen spekülasyonlardan, Santa Maria delle Grazie’nin yemekhane duvarında bozulmadan kalır. Artık iklim kontrollü odada korunuyor ve aynı anda sadece birkaç ziyaretçinin birkaç dakika görmesine izin veriyor.

Restorasyonlar

Bu şaheser sayısız kez boyandı, yeniden boyandı, tahrif edildi ve neredeyse yok edildi. İronik olarak, da Vinci’nin ona zaman kazandırmak için seçtiği boyama yöntemi aslında ona zamana mal oldu. Yemekhane duvarını sayısız kez yeniden boyamak zorunda kaldı. Tarihte birbirini izleyen diğer olaylar da tabloyu bozdu. 1652’de manastır, resmin asılı olduğu duvar boyunca bir kapı inşa etti. Ve İsa’nın ayakları da dahil olmak üzere bazı detayları kesti.

Son Akşam Yemeği Tablosu Hakkında Gerçekler

Aşağıda, Da Vinci’nin Son Akşam Yemeği tablosu hakkında, insanların yüz ifadelerini incelemek için hazırlık çizimlerini nasıl kullandığından, en başta neye benzediğini görmemize yardımcı olan, resmin önemli kopyalarına kadar değişen birkaç ilginç gerçeği tartışıyoruz. Ayrıca resmin sembolizmi ve konusu ile ilgili bazı komplo teorilerinden bahsedeceğiz.

Da Vinci’nin Hazırlık Eskizleri

Da Vinci, Son Akşam Yemeği tablosu için önemli sayıda hazırlık çizimi yaptı. Çeşitli insanları ve onların farklı yüz ifadelerini ve hareketlerinin nasıl ortaya çıktığını incelediği bildirildi. Bunlar onun on iki havari tasvirleri içindi. On iki havarinin yüz özellikleri, görünüşe göre Milano çevresindeki sıradan insanlardan alınmış özelliklerdi. Bazı kaynaklar da Vinci’nin resimdeki Judas’ın figürünün özelliklerini modellemek için gerçek bir suçlu bulduğunu ileri sürüyor; Da Vinci’nin mükemmel modeli bulmak için Milano’daki hapishaneleri ziyaret ettiğine inanılıyor.

Son Akşam Yemeği Tablosu Kopyaları

Son Akşam Yemeği tablosunun bir diğer önemli kısmı, ironik bir şekilde, tablonun tüm kopyalarıdır. Yıllar boyunca çok sayıda kopyası yapılmıştır. İtalyan ressamlardan iki önemli kopya, Londra’daki Kraliyet Sanat Akademisi’nde bulunan Giampietrino (c. 1520) ve bölgedeki St. Ambrogio Kilisesi’nde bulunan Cesare da Sesto’dan (c. 1520) gelmektedir. İsviçre’de Ponte Capriasca. Her iki sanatçının da Da Vinci’nin hayatında ve çevresinde, muhtemelen yardımcıları olarak yer aldığına inanılıyordu.

Resimler, “Son Akşam Yemeği” orijinali hakkında ayrıntılı bilgi veren önemli kopyalardır. Aslında, Giampietrino’nun kopyası, 1970’lerde büyük restorasyon için bir referans olarak kullanıldı.

Tablonun Üç Kopyası Mevcut

Doğrulanmamasına rağmen, Son Akşam Yemeği‘nin var olan üç kopyasının Leonardo da Vinci’nin yardımcıları tarafından yapıldığı düşünülüyor. Giampietrino’nun eseri Londra’daki Kraliyet Sanat Akademisi’nde bulunuyor ve orijinal resmin restorasyonu için ana rehberdi. Ayrıca diğerleri Andrea Solari ve Cesare da Sesto tarafından kopyalandı. Versiyonları, saygıyla, Belçika’daki Leonardo da Vinci Müzesi’nde ve İsviçre’deki Saint Ambrogio Kilisesi’ndedir. Son olarak papgift’de bir çok sanat eserinin ahşap tablo modellerini bulabilirsiniz.

Yemekhane Ahır Olarak Kullanıldı

Son Akşam Yemeği tablosu, Napolyon ve askerleri, 18. yüzyılda Milano’yu işgal etti. Ve alanı atlar için bir ahıra dönüştürdü. Bu nedenle tablo daha da fazla hasar gördü.

Yemekhane Bombalandı

İkinci Dünya Savaşı sırasında müttefik kuvvetler manastırı bombaladı. ve tabloyu neredeyse tamamen yok etti. Daha da kötüye gitmeye devam ediyor, değil mi? Tarihin tüm zorluklarına rağmen, resim tüm bunlar boyunca bozulmadan kaldı.

Resim, Kutsal Kitaptaki Doruk Noktasına Ait Bir Anı Canlandırıyor

Bu ünlü duvar resmi, İsa’nın yakalanıp çarmıha gerilmeye mahkûm edilmeden önce havarileriyle en son ne zaman yemek yediğini değil, aynı zamanda onlardan birinin kendisine ihanet edeceğini bildiğini onlara açıkladığı anı da tasvir ediyor. Da Vinci, bu ihaneti duyduktan sonra yaşadıkları şok ve öfke anını yakalamak istedi. İsa, Mesih’e bağlı önemli semboller haline gelecek olan bir kadeh şarap ve ekmek ile görülebilir.

Asla Müzede Olmayacak

Birçok boyutta sayısız kez çoğaltılmış olmasına rağmen, orijinal tablo birçok insanın düşündüğünden çok daha büyük, çapı 15 fit 29 fit. Onu Milano’daki manastırdaki yerinden çıkarmak neredeyse imkansız olurdu. 1945’te Santa Maria Delle Grazie’nin yemek odasının duvarına boyanmış, herhangi bir yere taşınamayacak kadar büyük ve kırılgan.

Son Akşam Yemeği Tablosu Bir Fresk Değildir

Birçoğu orijinal resmin bir fresk olduğuna inanıyor. Leonardo da Vinci’nin kullanmaya karar verdiği teknik aslında çok daha sıra dışıydı. Milan uzmanımız Giacomo’ya göre, bir fresk resminde değişiklik yapmak zordur. Ve onun inanılmaz detayından da görebileceğiniz gibi, da Vinci’nin zamana ihtiyacı vardı. Bunun yerine kullanmayı seçtiği sıra dışı yöntem, resmin, başladıktan sadece yirmi yıl sonra kopmasına neden oldu.

Bir resmin fresk sayılabilmesi için ıslak sıva üzerine boyanmış olması gerekirdi. Ancak bu geleneksel teknik, çeşitli nedenlerle da Vinci tarafından göz ardı edildi. Birincisi, fresk resimleri sıkıcı olma eğilimindeydi ve o bu duvar resmiyle belirli bir parlaklık istiyordu. Leonardo da Vinci için en büyük sorun, sıva kurumadan işin tamamlanması gerektiği için fresk resminin sürece zaman kısıtlaması getirdiğini hissetmesiydi.

Leonardo da Vinci Yenilikçi Olmalıydı

Leonardo da Vinci, bu şaheseri yaratmak için yeni bir yöntem kullanmak zorunda kaldı. Acele etmek istemediği için taş ve tempera boyaları kullanarak kendi tekniğini icat etti. Tekniği, astarlama çözeltisinin tempera’nın duvara bağlanmasına yardımcı olacağı ve nemden kaynaklanan bozulmaya karşı koruyacağı umuduyla duvar yüzeyinin astarlanmasını içeriyordu.

Leonardo da Vinci’nin Orijinal Sanatının Çoğu Kalmadı

Leonardo da Vinci’nin yenilik girişimlerine rağmen, hiss yeni yöntemi başarılı olmadı. 1500’lerin başında, resim zaten pul pul dökülme ve çürüme belirtileri göstermeye başlamıştı. 50 yıl içinde, eski ihtişamına benzeyen herhangi bir durumda değildi.

İlk yıllardaki restorasyon girişimleri durumu daha da kötüleştirdi.

İkinci Dünya Savaşı sırasında, müttefik bombalamaları, binayı sarsan ve daha da fazla hasara neden olan yoğun titreşimlere neden oldu. 19 yıllık restorasyon 1980’de başladığında, orijinal boyanın çoğu zaten kaybolmuştu. İsa’nın ayakları da dahil olmak üzere tablonun alt parçası, 1652’de tadilat sırasında bir kapı eklendiğinde yok edildi.

Leonardo da Vinci Perspektif Elde Etmek İçin Araçlar Kullandı

Bu şaheserin olumlu eleştirisinin çoğu, resmedildiği benzersiz açıyla ilgilidir. Perspektif, izleyiciyi sahneye davet etme duygusu yaratır ve çivi, ip ve çekiç kullanılarak elde edilir. Da Vinci duvara çivi çakıyor ve ardından doğru perspektifi elde etmesine yardımcı olacak inşaat çizgileri oluşturmak için çiviler arasında kılavuz olarak ip parçalarını kullanıyordu.

Son Akşam Yemeğinin Gizli İncil Mesajları

Thomas, parmağını İsa’nın sağına doğru kaldırarak profilde ayakta dururken görülebilir. Bunun, Mesih’in hikayesinde daha sonra önemli olacak bir ana ilişkin ince bir referans olduğu öne sürülmüştür. Birçok bilim adamı, da Vinci’nin, Thomas’ın İsa’nın dirilişi üzerine kendi vizyonu hakkında şüpheleri olduğunda İsa’nın yaralarını araştırmak için kullandığı parmağın aynısı olduğu için, kaldırılan parmağa kasıtlı olarak dikkat çektiğine inanıyor.

Leonardo da Vinci, Yahuda’nın İkna Edici Bir Suçlu Gibi Görünmesini İstiyordu

Akademisyenler, kompozisyondaki her öğrencinin gerçek bir yaşam modeline dayandığına inanıyor. Leonardo da Vinci, Yahuda’nın aldatıcı ve katı bir insanın özelliklerine sahip biri gibi görünmesini istedi. Judas’ı temel alacak mükemmel modeli bulmak için Milano hapishanelerini araştırdığına inanılıyor.

Yiyeceklerin Sembolize Ettiği Şey Hala Tartışmaya Açık

Resimdeki hiçbir şeyin kasıtlı olarak oraya yerleştirildiği düşünülmemektedir ve bilim adamları bu nesnelerin neyi temsil etmesi gerektiği konusunda her zaman aynı fikirde değildir. Mesela Yahuda’nın önüne dökülen tuz var. Bazıları bunun onun ihanetini sembolize ettiğini iddia ederken, diğerleri bunun İsa’ya ihanet etmek için seçilmesindeki kötü şansı temsil ettiğine inanıyor. Birçoğu balıkları benzer tutarsızlıklarla görüyor.

Bazıları balığın inancı ve telkinleri simgeleyen bir yılan balığı olduğunu savunurken, bazıları ise aldatmayı ve inançsızlığı simgeleyen bir ringa balığı olduğuna inanır.

Bazı Çılgın Teorilere İlham Verdi

Lynn Picknett ve Clive Prince, The Templar Revelation adlı bir komplo kitabı yazdılar ve burada İsa’nın solunda duran kişinin John değil Mecdelli Meryem olduğu teorisini ortaya koydular. Resmin, Katolik Kilisesi tarafından İsa’nın gerçek kimliği etrafında bir örtbas olduğuna dair kanıtlar içerdiğini öne sürdüler.

Başka bir teoride, bazı müzisyenler sanatın içine kodlanmış bir müzik olduğunu öne sürmüşlerdir. İtalyan müzisyen Giovanni Maria Pala, resmin kompozisyonunda saklı olan notalara dayalı olduğu varsayılan bir şarkı yarattı.

2007’de yaratılan şarkı yaklaşık 40 saniye uzunluğunda ve karamsar bir ruh hali olarak tanımlanıyor.

Yine bir başka teoride, Vatikanlı bir araştırmacı olan Sabrina Sforza Galizia, tablonun dünyanın sonunun sembollerini temsil ettiğini belirterek, astrolojik ve matematiksel bir çevirisini deşifre ettiğini ilan etti. Tahminleri, 4006 yılında Mart ayından Kasım ayına kadar dünyayı kaplayacak bir kıyamet tufanı içeriyordu.

Popüler Kültürü ve Kurguyu Etkiledi

Bu ünlü tabloya dayanan en popüler kurgu eseri kuşkusuz Dan Brown’un Da Vinci Şifresi adlı romanı olacaktır. Ancak bu, resmi çevreleyen tek kurgu eseri değil. Uzun yıllar boyunca, resmin mitolojisinin bir kısmı, Da Vinci’nin nihayet hapishanede Yahuda için mükemmel modeli bulduğunda, sertleşmiş olan İsa’yı resmetmek için kullandığı modelin aynı olduğu ortaya çıkan, sık sık tekrarlanan hikayeydi.

Bu hikaye ne kadar şiirsel olursa olsun, yanlış olduğu ortaya çıktı. Resmin boyanması üç yıl sürdüğü için bunun doğru olmadığına inanıyorlar, bu süre zarfında modelinin görünüşte bu kadar sert bir değişiklik geçirmesi pek olası değildi.

Çürüme meseli, aynı zamanda, resme daha fazla manevi ağırlık ve tarihsel geçerlilik kazandırmak için büyük olasılıkla resme eklenmiş eski bir ahlaki hikayeydi.

Yüzyıllardır Kopyalandı

Son Akşam Yemeği, yüzlerce yıldır popüler kültür ve güzel sanatlarda sayısız taklit ve taklit için kaynak ve ilham kaynağı olmuştur. 16. yüzyılda, başyapıtın birçok yorumu tuval üzerine yağlı boya kullanılarak yapılmıştır. O zamandan beri Pop sanatçısı Andy Warhol, sürrealist Salvador Dali ve Susan Dorothea White gibi birçok ünlü sanatçılar tarafından yorumlar oluşturuldu.

Son Akşam Yemeğini Görmek Kolay Değil

Orijinal duvar resmi, Milano’daki küçük bir manastırda boyandı. Asla büyük kapasiteli kalabalıkları tutmak için tasarlanmamıştı. İtalya’nın en ünlü turistik yerlerinden biri olmasına rağmen, aynı anda sadece 25 kişiyi ağırlayabiliyor ve izleme süresi kişi başı 15 dakika ile sınırlı. İtalya’dayken ünlü sanat eserini görmek istiyorsanız, uygun giyinin ve en az iki ay önceden rezervasyon yaptırın!

Sıkça Sorulan Sorular

Son Akşam Yemeğini Kim Boyadı?

İsa’nın havarileriyle son akşam yemeğini yediği İncil sahnesi, Avrupa tarihi ve Hıristiyan sanatı boyunca yapılan sayısız resme konu olmuştur. Son Akşam Yemeği sahnesini çizen birçok sanatçı olmuştur, ancak Yüksek Rönesans sanatçısı Leonardo da Vinci’nin 1495 civarında başlayıp 1498 civarında tamamlanan Son Akşam Yemeği, daha popüler versiyonlardan biridir.

Da Vinci’nin Son Akşam Yemeği Neden Dağılıyor?

Da Vinci, Son Akşam Yemeği’ni resmetmeye başladığından beri kullandığı malzemeler nedeniyle bozulmaya başladı. Tablonun yer aldığı Santa Maria Manastırı’nın yemekhanesi de daha yüksek rutubet seviyelerine sahip ve sele eğilimli bir bölgede bulunuyor. Resim, mutfaktan gelen buhar da dahil olmak üzere farklı kaynaklardan gelen nemi emdi. Ayrıca ince bir dış duvara boyanmıştı ve boya duvardan dökülmeye başladı.

Da Vinci’nin Son Akşam Yemeği’nde İsa’nın Ayakları Var mı?

Evet ama 1650’lerde yemekhane duvarına İsa figürünün hemen altından bir kapı açılmış ve bu kapı da ayaklarını kesmiştir. Son Akşam Yemeği resminin diğer kopyalarında, Londra’daki Kraliyet Sanat Akademisi’nde bulunan Giampietrino’nun Son Akşam Yemeği (c. 1520) gibi İsa’nın ayaklarını görebiliriz.

Son Akşam Yemeği Ne Zaman Boyandı?

Kesin tarih tarihçiler tarafından bilinmemektedir. Ancak, Leonardo da Vinci duvar resmi üzerinde çalışmaya 1495 ila 1496 civarında başladı. Peki Son Akşam Yemeği’ni boyamak ne kadar sürdü? Leonardo da Vinci’nin titiz bir işçi olduğuna inanılıyor ve tüm resmi tamamlaması yaklaşık üç yıl sürdü.

Son Akşam Yemeği Neden Boyandı?

Ludovico Sforza, sözleşmeyi yenilemek istediği için işi görevlendirdi ve yeniden dekorasyon çabalarının bir parçası olarak duvar resmini boyamak için Leonardo da Vinci’yi görevlendirdi. Da Vinci’nin yüzeyleri iyileştirme çabalarına rağmen, tadilat bittikten sadece birkaç yıl sonra hasar ve bozulma belirtileri göstermeye başladığı için yeniden dekorasyon sonuçsuz ve kısa ömürlü oldu. Yemekhane alanının yeniden dekore edilmesi zorunluluğunun yanı sıra, bir korku duygusu uyandırmak ve manastır içindeki inananların inancını yeniden canlandırmak için boyandı. Tabloda tasvir edilen semboller, günümüze kadar Hıristiyanlar ve bilim adamları için çok anlam ifade etmiştir.

Son Akşam Yemeği Tablosu Nerede?

Leonardo’nun Son Akşam Yemeği, orijinal yerinde. Santa Maria delle Grazie’nin eski Dominik manastırının yemek odasının duvarında yer almaktadır. Ve dünyanın en ünlü ve tanınmış sanat eserlerinden biridir. Leonardo Da Vinci’nin 4.60 metre yüksekliğinde ve 8.80 metre genişliğinde dev bir tablosu olan “Son Akşam Yemeği”, fresk döneminde yaygın olarak kullanılan teknik yerine, alçı üzerine tempera ve yağ ile yapılmıştır.

Ayrıca boyayı bozulmaya karşı korumak için şimdi çeşitli önlemler uygulandı. Son restorasyondan bu yana freskin oda sıcaklığında kalması için ziyaretçi girişi 15 dakikada bir 25 kişilik bir grupla sınırlandırılmıştır. Son akşam yemeği tablosunu yüksek çözünürlüklü tüm detaylarıyla incelemek için tıklayınız.